Konu: Ne Yazık ki HPV ile Tanıştım

trying Nickli Üyeden Alıntı

Selamlar,

Ben 25 yaşındayım. Bundan yaklaşık 1 buçuk ay önce vajinal bölgemde pütürtüler fark ettim. Bu pütürtülerin yanı sıra zamanla siğil de çıkmaya başladı. Hemen özel bir hastaneye gittim. Doktor muayene ettiğinde siğilleri görünce HPV olduğumu söyledi. Smear yaptırdım. Smear'im temiz çıktı. Ancak yakma işlemini ailemle yaşadığım için korktum ve yaptıramadım.

Bu olayın üzerinden yaklaşık 20 gün geçtikten sonra birkaç gün önce şehir değiştirdim ve arkadaşımla birlikte devlet hastanesinde kadın doğuma gittik. Kadın doğum siğillerin anüse yaklaştığını söyleyerek genel cerrahiye yönlendirdi. O an gerçekten hayatım bitmiş gibi hissettim. Aynı gün genel cerrahiye gittim ve görünen siğillerin yakılabileceğini söyledi. Ayrıca çok büyük bir HPV, HIV ve AIDS salgını olduğunu, benim yaşlarımda birçok genç kadının geldiğini üzülerek söyledi.

Bir yandan bağışıklık sistemi hastalığım olduğu için çok korktum. Aynı zamanda ailemden gizli bir şekilde bu süreci yaşamaya çalışmak beni gerçekten çok yordu. Çünkü benim ailemin kesinlikle kabul edebileceği bir durum değil bu.

Dün özel hastanede HPV Smear'imi de verdim. Devlet hastanesindeki doktor şu an pek de gerekli olmadığını, yaşımın genç olduğu için kendi kendine yenebileceğini söylemişti ama bu belirsizlikle yaşamak yerine testi vermeyi tercih ettim. Çünkü gerçek anlamda uzun yıllardır yaşamadığım kadar büyük bir anksiyete krizinin içine düştüm.

Dün gittiğim özel hastanedeki doktor kontrollerinin ardından HPV Smear'imin %80 temiz çıkacağını düşündüğünü söyledi. Zaten yüksek riskli çıkarsa da herhangi bir şey yapılmayacağını, sadece düzenli test yaparak negatife döndü mü diye bekleyeceğimizi söyledi. Ve istersem yarın hemen yakma işlemini de yaptırabileceğimi söyledi. Bu arada 4k fiyat verdiler bana. Belki faydası olur size diye eklemek istedim.

Açıkçası bu durumda benim için paranın hiçbir önemi yok. Çünkü her şeyden önemlisinin kendi sağlığım olduğunu düşünüyorum. Özel hastanedeki randevumun ardından devlet hastanesindeki doktorumun yanına geçtim. O da sakinleşmemi, korkulacak bir durumun olmadığını söyledi. Anesteziyle görüştük ve genel anestezi olmayacağını, sadece bayıltılacağımı söylediler. Onlar da bana 1 hafta sonra yakma işlemi için gelmemi söylediler.

Tedavi süreci hakkında detaylı bilgi almak inanın beni çok rahatlattı. Çünkü günlerdir saçlarım beyazlamış gibi hissediyordum. Ne yemek yiyebildim, ne uyuyabildim, uyuduğumda da düşüncelerim yüzünden uyandım. Hayatım tam anlamıyla durdu. Arkadaş çevremde HPV ile mücadele eden tanıdıkları olan kişler benimle konuşarak beni rahatlattılar. Çoğunda yüksek riskli HPV olduğunu ama zamanla yendiklerini öğrendim. AHCC'yi de bu kişilerden biri önerdi bana. Onu da alıp başlayacağım bir an önce.

Bu süreci ailesinden gizli bir şekilde yürütmeye çalışan arkadaşlar beni anlayacaktır. Gerçekten çok yıpratıcı oldu. Örneğin devlet hastanesindeki operasyonum için telefonuma SMS geldi. Ben saatlerce "Acaba bu SMS babama da gitmiş midir?" diye düşüncelere daldım. Anlayacağınız büyük bir overthinking döngüsüne girdim. Gittiğim her iki doktor da bana sakin olmamı söylese de artık operasyonun gerginliğinden çok ailem öğrenir mi gerginliğine döndü benimkisi. Bir de burayı keşfettim ve saatlerdir okuduğuma göre bazılarının siğilleri tekrarlamış. Bu da beni korkuttu açıkçası. Her hasta biriciktir ama nihayetinde okudukça insan korkmuyor değil.

Bu arada yaptığım ilk şeylerden biri e-Nabız'ımdaki ayarlarda hasta yakını kısmına arkadaşımın telefon numarasını eklemek ve sadece muayene olduğum doktorun verilerimi görebilmesi seçeneğini işaretlemek oldu. Ailemdeki herhangi bir kişiye gittiği doktor veya sağlık kuruluşu bu konuda bilgi verir mi? Bunun stresi yüzünden midemde yara açılmış gibi hissediyorum.

HPV psikolojimi gerçekten alt üst etti. Yazdıklarımdan da anlayabileceğiniz üzere overthinking'e çok müsat bir yapım var. Ailesinden gizli bir şekilde bu süreci tamamlayanlar yazabilirse belki ben de biraz daha iyi hissederim. Bir hafta sonra operasyonum var, onun hakkında da burayı güncelleyeceğim. Umarım her şey hepimiz için çok güzel olur. Tek dileğim bu.

Trying kuşum merhaba,
Biraz geç görmüşüm gibi oldu ama yine de yazmak istedim. Benim hikayem bu sitedekilerden biraz daha farklı ama yine de her duyguyu en yoğun yaşayanlardan biri olduğumu tahmin ettiğim için bu işin psikolojik kısmında isteyen herkese her türlü desteği vermeye hazırım.
İlk şoku atlatmak çok uzun sürüyor, o yüzden bir süre tuhaf ve kötü hissetmen inanılmaz normal ve olağan. Ama HPV hakkında şunu söyleyeyim; gittiğim her doktor, buradakiler, youtubeda izlediğim her kadın doğum doktoru hepsi ama hepsi bu hastalıktan korunmanın %100 bir yolu olmadığını söylüyor. Yani herkesin o kadar başına gelebilecek bir şey ki. Hadi benim kendi b*k yemelerim yüzünden, çok eşlilikten oldu diyelim. Daha yeni hayatı boyunca ilk kez ilişkiye girmiş (sevgilisiyle) bir kız arkadaşıma da bulaştı. Evli çiftlerde de oluyor. Bu olabilitesi olan, %100 engellememizin mümkün olmadığı, yaygın ve en önemlisi tedavi edilebilir bir hastalık. O yüzden önce sakinleş ve geçeceğine emin ol. Çünkü sana yemin ederim geçecek.
Bence bu hastalıktaki en büyük sorunlardan biri aileye söyleyememek. Çünkü ilk kez duyduğun bir hastalık söz konusu, belki çevrende bilen ve yaşayan yok, ve her şeyi tek başına halletmek zorundasın. Aileme ben de söyleyemezdim ve söylemedim de. Bu durumu tek başıma üstlenmem gerekiyordu. Yakın arkadaşım bana da çok destek oldu ama gün sonunda en bilgili bendim. Bazen acaba ailem bilse daha mı rahat hissederdim, daha mı güvende hissederdim diye çok düşündüm ve çok ağladım. Ailemin yanında kaç kez krizler geçirdim, anlatamadım. Bu işin en zor kısımlardan biri bence bu. Ama kendimi şöyle rahatlattım; yetişkin bireyleriz artık ve ailemiz her şeyimizi bilmek zorunda değil. Ve bu zaten %98 atlatılan bir hastalık. Tek başına halledebilirsin, ki hallettim de. Sen de halledeceksin.
Öğrenme şansları da gerçekten zor. Ben de bundan çok ama çok korktum. Her gittiğim özel klinikte e-devlete girmiyorsunuz değil mi diye 100 kere teyit ettim. Sistemde gözükürse gizledim. 1 sene oldu neredeyse annemle beraber birkaç kez doktorlara da gittim. Hatta aşı için annemle beraber jinekologa gittik. Hiçbir şekilde oradaki doktor da hiçbir şey görmedi sistemden (ki zaten özele gitmiştim o ayrı ama). Yani biri gidip ailene söylemedikçe öğrenmezler. E-nabız ve e-devlet vs şifrelerini değiştir ve sende kalsın. Başka türlü imkansız. İçin çok rahat olsun.
Ben koteri de lazeri de deneyimledim. İki bölgedeydi benimkiler, birine koter birine lazer yapıldı. İkisinden de memnunum, bir daha çıkmadı bende hiç. Acı konusunda asla acı hissetmedim. Hatta beni bayıltmadılar bile koterde. Kasığıma bir lokal anestezi iğnesi yaptılar o kadar. Ki zaten o an ben "bir an önce kurtulayım alsınlar şu siğili" kafasında olduğum için acısı umurumda da olmamış olabilir. Kurtulacağını düşün ve rahatla. Belki çoktan olmuşsundur gerçi de.
Bundan 1 sene sonra bu günleri arkadaşlarınla gülerek hatırlayacaksın. Bunun hakkında şaka yapabiliyor da olacaksın. Emin ol buna yani. Gencizzz daha )
Bağışıklık konusunu hastalığın için doktoruna danışmanı öneririm. Onun dışında doktora gidip kan değerlerine baktırıp düşük olan değerlerine takviye alabilirsin sadece. Bağışıklığın için nokta atışı olur sanki.
Arya zaten söylüyor sen de biliyorsundur, cinsellikten uzak duruyoruz, jilet kullanmıyoruz, kendimize iyi bakıyoruz. Bu kadarrr. AHCC bence çok etkili ama ahcc kullanmadan, bu siteden haberi bile olmadan atlatan birsürü insan var. Normal bağışıklık güçlendiricilerle de atlatılır yani bana kalırsa.
Cinsellikten ben de 1 senedir uzağım, negatif olmama rağmen hala erkeklerden korkuyorum ) Ama o da geçecek eminim.
Ne zaman konuşmak istersen bana özelden ulaşabilirsin.
Başkaları da bana ulaşabilir.
Psikolojik anlamda herkesi rahatlatmaya hazırım, sabaha kadar konuşabiliriz )

Sevgiler <3

Başkalarına laf yetiştirmekten kendi başlığımı tamamen unutmuşum. :P

"Yakın arkadaşım bana da çok destek oldu ama gün sonunda en bilgili bendim." bu cümlen bana o kadar gerçek geldi ki. Son birkaç gündür bunun üzerine düşünüyorum gerçekten. Herkes yanımda gibi ama aslında kafamı yastığa koyduğumda tek başıma olduğumu çok iyi biliyorum.

e-Nabız'da sistemimi SMS dışında hiçbir hekimin göremeyeceği şekilde kapattım. Çok boş bir korku yaşatmışım kendime diyorum. Günlerce tek düşündüğüm buydu. İnsan gerçekten kendini yiyip bitiriyor. Siğillerimi koterle yaktırdım ama bugün ortalama 6.cı günüm ve hala siğillerimin bir kısmı duruyor. Düşenleri gördüm evet ama kalanlar da kaldı benimle henüz gitmediler... En çok da anüse yakın olanlar sıkıntı yaratıyor bana çünkü tuvaletimi yaparken ve yaptıktan sonra hafif bir acı oluyor.

İstediğim tek şey dediğin gibi bundan bir sene sonra bu süreci gülerek anlatmak. Şimdi bile savunma mekanizması olarak bu duruma gülmeyi tercih ediyorum. Çok daha iyi geliyor. Ama bazen kafama saçma şeyler takılmıyor değil. Mesela şu anda bir anda yurtta kalmam gerekirse HPV nedeniyle yurda alınmaz mıyım bunu bile düşünüyorum. Ki şu an yurtta kalma durumum yok bile 😅

Benim bağışıklık sistemi rahatsızlığım olduğu için her 3 ayda bir kan testleri yapılıyor. Tüm kanlarım çok iyi şükür ki. Sigarayı da HPV olduğumu öğrendiğim gün bıraktım. 2 haftadır içmiyorum... Canım nasıl çekiyor bir bilsen :')

Cinsellikten zaten uzağım, aklımın ucundan bile geçmiyor bu süreçte. 🥲 Tek sorunum şu an tüylerimi alamamak. Ki artık tüy değil kıl desem daha doğru olacak ahaha. Gerçekten çok tatlı bir insansın. Bu aşırı tatlı mesajın için teşekkür ederim. Ben de her zaman yanındayım... Atlatacağız hep beraber <3

Bu arada başımdan geçen bir şeyi anlatmak istiyorum. Aslında buraya yazıp kimsenin keyfini kaçırmak istemiyordum ama bunu insanların bilmesini istediğime karar verdim. Koter yapılacağı gün başıma binbir türlü aksilik geldi. Neyse en sonunda sabah 10.30 gibi beni operasyon alanına aldılar. Orada altıma ameliyat eteği verdiler. Onu giyinirken bir kadın yanıma geldi "vah yavrum küçücüksün şuna bak" vs gibi cümleler kurdu. Normalde sakin biriyimdir ama o an kadına çıkıştım ve şu an hassas bir an yaşadığımı benden uzak durmasını, acınacak bir halim olmadığını söyledim. O da hemen özür dileyip benim yaşlarımda kızı olduğunu söyledi.

Neyse diyerek operasyon bekleme alanına gittim. Benim gibi operasyona girmeyi bekleyen 45-55 yaş aralığında 5-6 kadın orada oturuyordu. Orayı altın gününe çevirmişlerdi. Birbirlerine hastalıklarını anlatıp konuşuyorlardı. Ben içeri girince gözler bana çevrildi. Yaş olarak onlardan gencim, 25 yaşındayım ama genelde insanlar 20 gösterdiğimi söyler, tüm bunların üstüne bir de operasyonda zorluk olmasın diye saçlarımı iki yandan örmüştüm. İyice küçük görünüyordum yani 😅

Bir süre beklediler ama sormak için can attıklarını biliyordum. En sonunda biri dayanamayıp sordu canım senin neyin var diye. Siğillerimi yaktırmaya geldim dedim. Bir kadın atladı "Sen evli misin ki?" diye. Hayır dedim. Başka bir kadın da hemen atladı "İlla o yolla bulaşmıyor, havuzdan falan da bulaşıyor" diye. Dedim ki hayır bana normal yolla bulaştı. Ayrıca bundan kime ne dedim en sonunda...

Dışarıdaki bekleme salonunda arkadaşım bekliyordu. İçeri girdiğimde hasta yakınlarından bazılarının arkamdan "içeri küçük bir kız girdi" diye konuştuğunu bana söyledi. İnsanlar gerçekten çok yorucular...

Operasyondan çıktıktan sonra anesteziden uyandırıldım ve yaklaşık 10 dakika boyunca sinir krizi geçirip ağladım. O kadar çok ağlamışım ki doktoru çağırmışlar Burada altını çizmek istediğim şey şu; kesinlikle acısız ve hiçbir zorluk yaşatmayan bir operasyon yaşamışken beni ağlatan şey insanların bana yaklaşımı oldu. Kendimi iğrenç hissetmeme sebep oldular. Karşılaştığım bu muamele yalnızca hastalardan değil, kimi zaman doktorlardan da geliyor. HPV aslında yorucu değil, toplum baskısı yorucu. Eminim ki toplum baskısı olmasa hiçbirimiz bu kadar yıpranmazdık. Bunu sizinle de paylaşmak istedim... 💔

trying Nickli Üyeden Alıntı

Bu arada başımdan geçen bir şeyi anlatmak istiyorum. Aslında buraya yazıp kimsenin keyfini kaçırmak istemiyordum ama bunu insanların bilmesini istediğime karar verdim. Koter yapılacağı gün başıma binbir türlü aksilik geldi. Neyse en sonunda sabah 10.30 gibi beni operasyon alanına aldılar. Orada altıma ameliyat eteği verdiler. Onu giyinirken bir kadın yanıma geldi "vah yavrum küçücüksün şuna bak" vs gibi cümleler kurdu. Normalde sakin biriyimdir ama o an kadına çıkıştım ve şu an hassas bir an yaşadığımı benden uzak durmasını, acınacak bir halim olmadığını söyledim. O da hemen özür dileyip benim yaşlarımda kızı olduğunu söyledi.

Neyse diyerek operasyon bekleme alanına gittim. Benim gibi operasyona girmeyi bekleyen 45-55 yaş aralığında 5-6 kadın orada oturuyordu. Orayı altın gününe çevirmişlerdi. Birbirlerine hastalıklarını anlatıp konuşuyorlardı. Ben içeri girince gözler bana çevrildi. Yaş olarak onlardan gencim, 25 yaşındayım ama genelde insanlar 20 gösterdiğimi söyler, tüm bunların üstüne bir de operasyonda zorluk olmasın diye saçlarımı iki yandan örmüştüm. İyice küçük görünüyordum yani 😅

Bir süre beklediler ama sormak için can attıklarını biliyordum. En sonunda biri dayanamayıp sordu canım senin neyin var diye. Siğillerimi yaktırmaya geldim dedim. Bir kadın atladı "Sen evli misin ki?" diye. Hayır dedim. Başka bir kadın da hemen atladı "İlla o yolla bulaşmıyor, havuzdan falan da bulaşıyor" diye. Dedim ki hayır bana normal yolla bulaştı. Ayrıca bundan kime ne dedim en sonunda...

Dışarıdaki bekleme salonunda arkadaşım bekliyordu. İçeri girdiğimde hasta yakınlarından bazılarının arkamdan "içeri küçük bir kız girdi" diye konuştuğunu bana söyledi. İnsanlar gerçekten çok yorucular...

Operasyondan çıktıktan sonra anesteziden uyandırıldım ve yaklaşık 10 dakika boyunca sinir krizi geçirip ağladım. O kadar çok ağlamışım ki doktoru çağırmışlar Burada altını çizmek istediğim şey şu; kesinlikle acısız ve hiçbir zorluk yaşatmayan bir operasyon yaşamışken beni ağlatan şey insanların bana yaklaşımı oldu. Kendimi iğrenç hissetmeme sebep oldular. Karşılaştığım bu muamele yalnızca hastalardan değil, kimi zaman doktorlardan da geliyor. HPV aslında yorucu değil, toplum baskısı yorucu. Eminim ki toplum baskısı olmasa hiçbirimiz bu kadar yıpranmazdık. Bunu sizinle de paylaşmak istedim... 💔

Ay şaka gibi ya.. Cnm sen evli misin ki falan diye sorması.. Özellikle küçük düşürüp utandırmaya çalışmak resmen.

Dönüp böylelerine ''cnm galiba kocan seni aldatmış, çünkü bu virüsü eğer evliysen durup dururken alman mümkün değil -önceden beri yoksa-'' demek istiyorum

"İlla o yolla bulaşmıyor, havuzdan falan da bulaşıyor" diye de kendilerini avutuyorlar. Koptum ''hayır bana normal yolla bulaştı'' demene, helal kız

Her cümlelerinde beni küçük düşürmeye çalışmak yatıyordu gerçekten. O an umrumda değil sanmıştım ama meğer çok umrumdaymış, anestezinin etkisinden sonra katarsis yaşayınca anladım. :')

Gerçekten öyle bu arada onlardan da kimisi koter işlemi için gelmişti. Benim yerime utanacaklarına kendi evliliklerine baksalar çok daha iyi olur gibi 😅

trying Nickli Üyeden Alıntı

Başkalarına laf yetiştirmekten kendi başlığımı tamamen unutmuşum. :P

"Yakın arkadaşım bana da çok destek oldu ama gün sonunda en bilgili bendim." bu cümlen bana o kadar gerçek geldi ki. Son birkaç gündür bunun üzerine düşünüyorum gerçekten. Herkes yanımda gibi ama aslında kafamı yastığa koyduğumda tek başıma olduğumu çok iyi biliyorum.

e-Nabız'da sistemimi SMS dışında hiçbir hekimin göremeyeceği şekilde kapattım. Çok boş bir korku yaşatmışım kendime diyorum. Günlerce tek düşündüğüm buydu. İnsan gerçekten kendini yiyip bitiriyor. Siğillerimi koterle yaktırdım ama bugün ortalama 6.cı günüm ve hala siğillerimin bir kısmı duruyor. Düşenleri gördüm evet ama kalanlar da kaldı benimle henüz gitmediler... En çok da anüse yakın olanlar sıkıntı yaratıyor bana çünkü tuvaletimi yaparken ve yaptıktan sonra hafif bir acı oluyor.

İstediğim tek şey dediğin gibi bundan bir sene sonra bu süreci gülerek anlatmak. Şimdi bile savunma mekanizması olarak bu duruma gülmeyi tercih ediyorum. Çok daha iyi geliyor. Ama bazen kafama saçma şeyler takılmıyor değil. Mesela şu anda bir anda yurtta kalmam gerekirse HPV nedeniyle yurda alınmaz mıyım bunu bile düşünüyorum. Ki şu an yurtta kalma durumum yok bile 😅

Benim bağışıklık sistemi rahatsızlığım olduğu için her 3 ayda bir kan testleri yapılıyor. Tüm kanlarım çok iyi şükür ki. Sigarayı da HPV olduğumu öğrendiğim gün bıraktım. 2 haftadır içmiyorum... Canım nasıl çekiyor bir bilsen :')

Cinsellikten zaten uzağım, aklımın ucundan bile geçmiyor bu süreçte. 🥲 Tek sorunum şu an tüylerimi alamamak. Ki artık tüy değil kıl desem daha doğru olacak ahaha. Gerçekten çok tatlı bir insansın. Bu aşırı tatlı mesajın için teşekkür ederim. Ben de her zaman yanındayım... Atlatacağız hep beraber <3

Kafanı yastığa koyduğunda tek başına hissetme psikolojisini çok ama çok iyi biliyorum. Ama şöyle düşün o kadar ciddi ve büyük hastalıklar var ki, allah korusun onlardan biri asla değil bu. Cilt hastalığı olarak bak buna, gerçekten herkes eninde sonunda atlatıyor o yüzden karalar bağlamak ve moral bozmak bize hiçbir şey katmıyor. Sana dediğime bakma 6 aydır negatif olmama rağmen hala ben de aynı şeyleri hissediyorum ama gerçekler bunlar Dediğim gibi yalnız ve korkmuş hissedersen bana özel mesajdan her zaman ulaşabilirsin.
Geçmeyen siğillere de canın hiç sıkılmasın. Geçmedi mi? Bir daha yakarlar. En etkili yöntemin koter ve lazer olduğunu düşünüyorum ben, burada okuduklarım da biraz o hissiyatı verdi bana. Neyle yaktılar seninkileri bilmiyorum söylemiş miydin ama geçmediğini düşünüyorsan farklı bir teknik sorabilirsin doktoruna. Zaten siğiller hayatının sonuna kadar sürekli çıkmıyor, başlarda sürekli çıkma eğilimindeymiş, sonradan yavaş yavaş azalıyor zamanla. Arya öyle söyler hep. O yüzden kalsa bile, yenisi çıksa bile, sen onları yaktırdıkça yavaş yavaş bitecek ve bir daha hiç çıkmayacak.
Yurt olayının zaten alakasız olduğunun farkındasın Ama ben de o kadar absürd şeyler düşündüm ki bu süreçte seni çok iyi anlıyorum. Bir arkadaşımda 21 yaşındayken çıkmıştı hpv (ilk ondan duymuştum, tip6ydı onunki). Doktoru ona "bu hastalık sende sadece kozmetik dert yaratır. Başka türlü asla etkilemez" demişti. Onu hatırlıyorum hala. Kozmetik bir dert gibi düşün, çıktıkça yakarız siğilleri hiç dert değil.
Sigarayı da bırakmışsın, kan değerlerin de süper. Hiçbir şeyciğin yok. Birkaç ay daha sabret, yavaş yavaş siğillerin geçecek zaten.
Tüy problemini de makasla kısaltmaya çalış elinden geldiğince. Ona maalesef yapacak bir şeyimiz yok

Seni doktorda resmen taciz eden insanlar da gerçekten komedi. Hiç umursama bile. Burada hepimiz genciz ve hepimiz aynı şeyi yaşadık. Onlar dünyadan bi haber

Yaklaşık bir hafta önce bende smear im temiz çıkmasına rağmen hpv pozitif olduğumu öğrendim. Tiplemesi ise 56 ve 66. Dünyam başıma yıkıldı. Günlerdir ne yemek yiyebiliyorum ne de bir şeyler içebiliyorum.Ailem bilmiyor bu konuyu. Bu süreci nasıl geçirebilirim. AHCC aldım günde 6 tane içiyorum. Yeşil çay içiyorum. Koterle siğilleri yaktırdım.Kaç ayda negatife dönülüyor aşağı yukarı. Aşırı korkuyorum. Bana yol gösterelirseniz çok sevinirim