merhaba arkadaslar canim o kadar sikkin ki ne yapacagim kendimi nasil duzeltecegim bu surec nasil gececek bilmiyorum hepimiz asagi yukari bu hastalik yuzunden benzer seyler yasadigimiz icin beni anlayacaginizi dusunuyorum. Hpv oldugumu doktor ilk soylediginde dunyam karararak beynim durmus vaziyette eve geldim. Suanki bilgim kadar o zamanlar bu konu hakkinda bilgi sahibi olmus olsam kendimi bu kadar mahfetmez hayatimi da gereksiz yere harcamazdim. Evde erkek arkadasm uyuyordu. Yanina yattm biseyim oldugunu anladi. Her zaman her derdini soyleyen ben icimden bagirmak geldikce sustum agladim. Sadece sagligimi degil onu da kaybettigimin farkindaydim. Gecmisteki iliskilerimi biliyordu ama ogrenirse boyle bi hastaligi kabullenmez bidaha benimle iliskisini devam ettirmezdi. Ondan sonraki surec benim kendi kendime cabalarim, toplum icindeki yalnizliklarim , dalip dalip gitmelerim surekli aglamalar, her seferinde uzgunlugume baska bi bahane bulmalar.. dayan dedim kendime gececek sabret ve onu kaybetme dedim. Ama soyleyemedikce derdimi anlatamadikca kendi psikolojimi bozdum. Soyledigim icin degil ama davranislarim degistigi icin bitti... bu kadar cok sevdigim bi adami gecmisteki belki bi anlik sacma sapan bi hata yuzunden kaybetmis olmayi kabullenemiyorum. Bedeli bu kadar agir olmamaliydi.. geldigim en son nokta artik tahammul ve sabir seviyesini astigim icin bunyem kaldirmadi. Uzun zamandr alkol almiyordum aldigim ilk alkolde butun icimdekiler disari cikti. Hastaligi yine soylemedim ama resmen sinir krizi gecirdim kavga ettik o kadar sarhostum ki ne yaptigimin bile farkında degildim bunu soylemeye cok utaniyorum ama intihar ettim beni evde bulunca ambulans cagirmis sonrasi aciller yogun bakim... gozumu hastanede actigimda naptigimin bile farkinda degildim. İsin aci tarafi o cok sevdigim adam beni kaybetmekten degilde kendi basi yanmasindan korktu sadece.. kendime geldigimde beni gordugunde bi kez bile elimi tutmadi bi kez olsun opmedi. Dusunuyorum da her ne olmus olursa olsun ben onu kaybetme korkusuyla karsilassam geri kazandigimda bidaha hic ayrilmayacakmiscasina sarilirdim.. herkes bosver gercek yuzunu gordun sevmiyorms demekki diyor. Ama bunun onemi yokki ben cok seviyorum ve icimden atamiyorum.. psikolojik ilaclar kullaniyorum suan. Surec gercekten cok agir. Sacma sapan bi hastaligin beni getirdigi bu noktaya inananamiyorum.
Sunu belirtmek isterim ki her ne olursa olsun caniniza kiymayin. Burada biliyorum yasamak istemeyenleriniz olmek istiyorum diye yazilar paylasanlariniz bile var. Hepsini okuyordum. Yapmayin inananin cok pisman oluyorsunuz. Hic bisey icin degmiyor. Kimselerin yuzune bakamiyorum o kadar utanc verici bisey ki.. hpv denen sey bu denli buyutulecek hayatimizi mahfedecek birsey degilmis bunu anca hayatimi mahfettikten sonra anladim. Lutfen bilinclenelim gecmeyecegini sonsuza kadr bununla savasacagimizi falan dusunmeyelim bugunler de gececek. En azindan oyle temenni ediyorum.. yasadiklarimi gozunuzun onune alip egerki aklindan gecenler varsa lutfen kendinize engel olun .. hepimize gecmis olsun